Zaal van de Schoonheid

Verbeeld U de stilte, den vrede van toen!

Ditmaal schrijf ik U heel uit den achterhoek v. Drenthe, waar ik gekomen ben na een eeuwig lange vaart in de trekschuit door de heide. Het land U te beschrijven zoo als ’t zou behooren gedaan te worden zie ik geen kans toe daar de woorden mij ontbreken. Maar stel U voor de oevers van ’t kanaal als mijlen en mijlen Michels of Th. Rousseau’s b.v., van Goyens of Ph. de Konink.

Maar Theo wat is het onuitsprekelijk mooi hier. Ge kunt dat in mijn studies nog volstrekt niet zien. Uit te drukken hoe het eigentlijk hier is moet ik nog veel bij leeren en is ook een kwestie van den tijd. 

Het land is superbe, superbe, alles roept U toe: schilder! Zóó echt en zoo gevarieerd. 

Ziehier een paar avond effekten – ik zit nog steeds op dat onkruidverbrandertje, dat ik wat toon aangaat in een geschilderde studie beter heb dan vroeger, zóó dat het meer de grootheid der vlakte en het vallen van den avond geeft en ’t vuurtje ’t eenige lichtstipje is met ietwat rook. Ik ging er telkens s’avonds voor buiten kijken en op een slik avond na den regen vond ik het hutje dat in de natuur magtig mooi was. 

Ik heb van daag achter de ploegers geloopen die een aardappelveld omploegden, en vrouwen achteraan liepen om enkele overgebleven aardappels op te rapen. 

Hier is het magtig mooi en al schilderende geloof ik dat ik een beetje beter leer schilderen. 

Het inrijden v.h. dorp was toch zoo mooi… 
…zonderlinge gevaartes van ophaalbruggen profileeren hun grillige silhouetten tegen de wemelde avondlucht. Zoo’n dorp ’s avonds, met de reflexies van lichte venstertjes in ’t water of in modder & plassen, is magtig gezellig soms.  

Sedert maakte ik eene groote geschilderde en een groote geteekende studie van een ophaalbrug en nog een tweede geschilderde er van zelfs, met ander effekt. Die zoodra wij sneeuw krijgen ik hoop te gebruiken om met meer juistheid het sneeuweffekt eens aan te pakken, namelijk dezelfde nu gevonden lijnen. 

Wat zou ik willen we hier zamen konden loopen en – zamen schilderen.– Ik geloof het land U zou inpakken en overtuigen. 

Ik geloof dat ik mijn landje heb gevonden.

Dit is een tastobject. Dit object mag je voelen.

Voor je ligt een tastlandschap: een maquette van het landschap zoals het is afgebeeld op het schilderij ‘Het Hunebed van Tynaarlo’ dat aan de wand rechts van je hangt. Willem Roelofs schildert het met olieverf op doek in 1861. Het originele schilderij is 37 centimeter hoog en 92 centimeter breed. Dit tastlandschap is een bovenaanzicht van wat er op het schilderij te zien is. Verken de maquette van het schilderij met je handen terwijl je luistert naar wat er te ontdekken is.

Het schilderij bestaat voor twee-derde uit lucht. Een grijze dreigende lucht waar in de verte voorzichtig de zon door de wolken schijnt. Onder de horizon is een vlakke heide te zien met lage struiken in paarsgroene tinten, en daartussen open stukken waar de zandbodem zichtbaar is. Net naast het midden van het schilderij staat een groot stenen bouwwerk, een hunebed. Het heeft drie grote, horizontale afdekstenen. Op de meest linkse zit een man naar de linkerkant van het schilderij gekeerd. Hij buigt met zijn romp en hoofd iets naar voren.

Links voor het hunebed lopen iets meer dan tien schapen in vier kleine groepjes, Ze zijn aan het grazen. Misschien is de man op het hunebed de schaapherder.

Door die man en de leegte eromheen, valt op hoe groot het hunebed lijkt. Monumentaal rijst het op uit het landschap. Dat terwijl het ‘hunebed van Tynaarlo’ eigenlijk een van de kleinste hunebedden van Nederland is.